Συνέντευξη με το Νίκο Αξιώτη
Συνέντευξη με τον Νίκο Αξιώτη
Από τον Βασίλη Χάγιο
Συναντήσαμε τον ταλαντούχο ηθοποιό Νίκο Αξιώτη, στον φιλόξενο χώρο του «Αγγέλων Βήμα» και μας μίλησε για την παράσταση «Δουλειά με χειροπέδες», όπου συμμετέχει,καθώς και για την συνεργασία του με τον σκηνοθέτη της παράστασης Αυγουστίνο Ρεμούνδο, αλλά και για τα μελλοντικά σχέδιά του.
Σας βρίσκουμε στην παράσταση «Δουλειά με χειροπέδες» σε σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου. Μιλήστε μας για το έργο, αλλά και για τη συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη της παράστασης.
«Δουλειά με χειροπέδες»...κωμωδία; Κωμωδία για τους θεατές μάλλον, γιατί οι ήρωες του έργου μόνο ως κωμωδία δε βιώνουν τις καταστάσεις που αναγκάζονται να ζήσουν. Μία γηραιά κυρία που ζει μέσα στην εταιρία μέχρι να της κολλήσουν τα ένσημα και να βγει επιτέλους στη σύνταξη, ένας νεαρός άνδρας που θα φτάσει στα άκρα προκειμένου να πάρει την πολυπόθητη θέση της αγγελίας και ένας κύριος, που μόνο κύριος δεν είναι, αφού έχει κάνει νοθείες, απάτες, «συνεργασίες» με Υπουργεία και Υπουργούς για να σώσει το τομάρι του. Με τον Αυγουστίνο έχουμε συνεργαστεί πάλι ως ηθοποιοί και είναι η πρώτη φορά που με σκηνοθετεί. Είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος και ένας επαγγελματίας με φοβερές ιδέες και όρεξη, και αυτό είναι που με έκανε να απαντήσω θετικά στην πρόσκλησή του και νομίζω πως δεν έκανα λάθος τελικά.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας.
Ο ρόλος μου δεν έχει όνομα. Είναι ένας νεαρός άνδρας που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Ο οποιοσδήποτε που κάπως αλλιώς να ονειρευόταν το μέλλον του, που ίσως θα ήθελε όντως να βρει επιτέλους μια τίμια δουλειά, όπως λέει και στο έργο αλλά, δεν έκατσε, δεν τα κατάφερε, δεν του δόθηκε η ευκαιρία, έπεσε πάνω στην κρίση. Πάντως τώρα τον συναντάμε να έχει παρτίδες με φυλακές, υπόκοσμο, πλαστές ταυτότητες και τελικά να κάνει τα πάντα για να διεκδικήσει την θέση του υπεύθυνου παραγγελιών σ’ αυτή την εταιρία.
Το θεατρικό έργο «Δουλειά με χειροπέδες» καυτηριάζει την αγωνία για εξεύρεση εργασίας σε περίοδο κρίσης. Πως αντιμετωπίζετε την κρίση γενικότερα; Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, αλλά και κρίσης αξιών, που θα φτάνατε για να διεκδικήσετε μια θέση εργασίας;
Στο επάγγελμά μας η κρίση δεν ήρθε το 2009-’10. Ένα επάγγελμα που από την φύση του ψάχνεις δύο με τρεις μπορεί και περισσότερες φορές το χρόνο για δουλειά. Ίσως ήταν πάντα σε κρίση ή ίσως επινοήθηκε σαν δραστηριότητα από τον άνθρωπο για να αντιμετωπίζει την ηθική κρίση και την κρίση αξιών όπως λες κι εσύ, που κατά την γνώμη μου είναι σοβαρότερες κρίσεις από την οικονομική. Την οικονομική κρίση δεν την αντιμετωπίζω, ποτέ δεν φτάνουν τα χρήματα, οπότε μάλλον δεν την αντιμετωπίζω, αλλά κάνοντας θέατρο, ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε αφού δε μπορώ να ζήσω από αυτό, φροντίζω να έχω υγεία στην ψυχή μου και καθαρότητα στην σκέψη μου. Κι έτσι η οικονομική κρίση φαίνεται τόση δα. Υπάρχουν άλλωστε και σοβαρότερα πράγματα από τα χρήματα που πρέπει να έχουμε ανοιχτά μάτια και μυαλά για να τα αντιμετωπίσουμε. Θα έφτανα... μέχρι εκεί που φτάνω, όχι παραπάνω, όχι παρακάτω. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα γινόμουν ο νεαρός άντρας του έργου μας.
Το έργο είναι μια κωμωδία. Τα κείμενα του Λάζαρου Μπίκα καυτηριάζουν την αγωνία για την εξεύρεση εργασίας, αλλά και την πολιτική διαφθορά. Ποια στοιχεία το καθιστούν επίκαιρο; Η κωμωδία είναι ένα βάλσαμο για το θεατή;
Μια ερώτηση που δυστυχώς μπορώ να την απαντήσω σχεδόν μονολεκτικά. Με λέξεις και φράσεις που πια είναι το δεδομένο και ο κανόνας. Εκμετάλλευση, ανασφάλιστη εργασία. «Μαύρα» χρήματα, ρουσφέτι, λαμογιά και βία. Αυτά είναι τα στοιχεία που το καθιστούν επίκαιρο. Βάλσαμο θα έλεγα, είναι γενικά η τέχνη για τον θεατή και όχι μόνο η κωμωδία και όχι μόνο το θέατρο. Ειδικά σε μία χώρα που σήμερα το θέατρο και η τέχνη γενικότερα είναι πολυτέλεια, σε μια χώρα που η τέχνη δεν είναι βασικό μάθημα στα σχολεία, σε μία χώρα που κι εμείς οι καλλιτέχνες κάνουμε δουλειές, μόνο και μόνο για μεροκάματο και όχι γιατί κάτι έχουμε να πούμε ή γιατί ονειρευτήκαμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Επίσης συνεργάζεστε και με την Ευτυχία Φαναριώτη, πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας και τι έχετε αποκομίσει από αυτή.
Συνεργάζομαι και με την Ευτυχία Φαναριώτη, αλλά και με τον Τάσο Δαρδαγάνη. Δύο ηθοποιοί, δύο συνάδελφοι που πάλεψαν πολύ για να βγει αυτή η παράσταση. Κι έτσι και οι δύο κέρδισαν τον σεβασμό μου άσχετα από το ποιος είναι παλαιότερος ή γνωστότερος ηθοποιός. Αυτό λοιπόν, που αποκόμισα κι από τους δύο είναι το πείσμα τους, το δημιουργικό τους πείσμα να είναι όλα άρτια.
Ας περάσουμε στο Νίκο. Πείτε μας λίγα λόγια για εσας. Ένα σύντομο βιογραφικό.
Αποφοίτησα από την «Αρχή» την σχολή της Νέλλης Καρρά το 2006. Από τότε δεν έχω σταματήσει ποτέ να δουλεύω, δεν έχω σταματήσει να προσπαθώ και πάντα να έχω κάτι να πω, να εμψυχώνω τους μαθητές μου να έχουν γνώμη και άποψη, να δημιουργώ ομάδες που κάτι άλλο ψάχνουν από το να κάνουν απλά ακόμα ένα έργο και να θεωρώ το θέατρο πολιτική πράξη, αλλά και τρόπο ζωής.
Τι σας κάνει πραγματικά ευτυχισμένο;
Να μπορώ να χαμογελάω χωρίς να ντρέπομαι και χωρίς να φοβάμαι. Να μπορώ να κάνω και τους άλλους να γελάνε με την καρδιά τους και όχι μόνο με το στόμα τους.
Ο χώρος της τηλεόρασης σας ενδιαφέρει; Υπάρχει κάποια πρόταση για σήριαλ;
Ως επαγγελματίας με ενδιαφέρουν όλοι οι «χώροι». Έχω περάσει κι από την τηλεόραση και από τον κινηματογράφο. Είμαι από τους ηθοποιούς που πιστεύουν πως η αξιοπρέπεια κερδίζεται με πολλές εργατοώρες και δεν κρύβεται με δουλειές που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα επέλεγες. Είμαι ανοιχτός για προτάσεις λοιπόν.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε μια συνεργασία; Ποιες συνεργασίες ονειρεύεστε για το μέλλον;
Κείμενο και συνεργάτες. Αν και το κείμενο μπορεί να γίνει από κακό καλό και από καλό καλύτερο, αν δουλέψουν όλοι με πίστη και αλήθεια, τοτε βγαίνει ένα καλό αποτέλεσμα. Επίσης, αν τους συνεργάτες σου δεν τους θεωρήσεις δεδομένους, ότι δηλαδή κάποιον τον ξέρεις ήδη, τότε ίσως δώσεις την ευκαιρία και σε σένα, αλλά και σε αυτούς να δημιουργήσετε τελικά την πιο άριστη συνεργασία. Οπότε, η λέξη κριτήριο είναι κάτι σχετικό και κάτι που μεταβάλλεται ανάλογα με το πόσο ανοιχτός είσαι. Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο πέρα από το να μπορώ να συνεχίσω να κάνω αυτό το επάγγελμα.
Τα προσεχή σχέδιά σας;
Νωρίς ακόμα για κάτι που μπορεί να ανακοινωθεί, αλλά μην ανησυχείς για τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμα όλο και κάπου θα με βρίσκεις, σε κάποια ιντερνετική εκπομπή, σε καμιά διαφήμιση, σε κάποια σκηνή. Πάμε, έχουμε να αλλάξουμε τον κόσμο Κεμάλ!
