Συνέντευξη με την Αλμπέρτα Τσοπανάκη
Συνέντευξη στην Αλμπέρτα Τσοπανάκη
Από τον Βασίλη Χάγιο
Συναντήσαμε την ταλαντούχα και αυτοδημιούργητη Αλμπέρτα Τσοπανάκη, η οποία έχει γράψει το θεατρικό έργο «Φράνσις» στο οποίο και πρωταγωνιστεί. Μας μίλησε για το θεατρικό δημιούργημά της, που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο «Παραμυθίας», για την συνεργασία με την σκηνοθέτη της παράστασης Μαρίκα Θωμαδάκη, αλλά και για τα προσεχή σχέδιά της.
Σας βρίσκουμε στο θέατρο «Παραμυθίας» στην παράσταση «Φράνσις», όπου είστε η συγγραφέας του έργου, αλλά και πρωταγωνιστείτε. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας και για την συνεργασία σας με την σκηνοθέτη της παράστασης Μαρίκα Θωμαδάκη.
H Φράνσις είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, από τη μία η εξουσία, απ’ την άλλη ο άνθρωπος που καλείται να υπερασπιστεί την αυτονομία της ύπαρξής του, ώστε ειλικρινά να υπηρετήσει τον εαυτό του. Το εξαιρετικό με την ηρωίδα είναι ότι δε συμβιβάζεται όπως όλοι μας ούτε καν για να επιβιώσει. Το να κατακτηθεί ένας τέτοιος ρόλος και να αποδοθεί το πολυεπίπεδο του κειμένου μου που ούτε εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο χωρίς τη ματιά της κ. Θωμαδάκη, η οποία στο έργο πέραν από σκηνοθέτης είναι και σημειολόγος της τέχνης μας.
Πόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύετε ένα τέτοιο ρόλο, μιας γυναίκας με διπολική διαταραχή και αντισυμβατική;
Ηθοποιός σημαίνει φτιάχνω χαρακτήρες, άρα δημιουργείς υποστάσεις εκ του μηδενός πάνω στη σκηνή. Αυτό τώρα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: το ταλέντο και αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς το θεωρώ φυσικό χάρισμα, μετά έχει να κάνει με την προσωπικότητα του κάθε ηθοποιού, ύστερα με την πνευματική και ψυχική καλλιέργεια, την ικανότητα του να παρατηρεί καταστάσεις και γεγονότα της καθημερινότητας. Η Φράνσις λοιπόν, για να φτάσω στο ερώτημά σας δεν είναι μία γυναίκα προβλέψιμη, ακροβατεί ανάμεσα σε έναν ψυχισμό γεμάτο με εξάρσεις και δυσαρμονίες. Ο ορισμός της διπολικής διαταραχής είναι η εναλλαγή μεταξύ της κατάστασης της μανίας με την κατάθλιψη, απ’ την άλλη καταγγέλλει ένα σύστημα, το οποίο θεωρεί στημένο πάνω σε βάσεις που εξυπηρετούν το ίδιο, προκειμένου να δημιουργεί ανθρώπινα κοπάδια χωρίς βούληση και ανεξάρτητη προσωπικότητα.
Εσείς έχετε περάσει από την φάση της κατάθλιψης; Τι συμβουλές θα δίνατε σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος έχει κατάθλιψη;
Όχι, έχω περάσει από την κατάσταση της μελαγχολίας κατά διαστήματα, η οποία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Νομίζω αν κάποιος περάσει τα όρια της μελαγχολίας θα πρέπει όπως σε όλες τις άλλες ιατρικής φύσεως καταστάσεις να απευθυνθεί στον αντίστοιχο ειδικό για να τον βοηθήσει.
Τι γυναίκα είναι η Φράνσις; Τι την οδήγησε στο ψυχιατρείο; Πιστεύετε ότι παλεύει με τους δαίμονές της;
Τα πλάσματα που έχουν πολύ υψηλό δείκτη διανοητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης, όταν μεγαλώνουν σε ακατάλληλα ή ανεκπαίδευτα περιβάλλοντα είναι γνωστό ότι παρουσιάζουν ιδιαίτερες συμπεριφορές. Όλοι μας έχουμε τέτοια παραδείγματα και αν όχι από το περιβάλλον μας από εξέχουσες προσωπικότητες των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών.
Έχετε ασχοληθεί και με το stand up comedy. Είναι ένα διαφορετικό είδος θεάτρου. Τι σας προσφέρει το είδος αυτό;
Έχω κάνει αρκετές δουλειές στο συγκεκριμένο είδος και στο θέατρο και την τηλεόραση, καθώς με ιντριγκάρει η σουρεάλ εκδοχή της πραγματικότητας, όπου συχνά η αντιστροφή της αποκωδικοποιεί βαθύτατα κρυμμένες σκοτεινές και φωτεινές αλήθειες.
Πιστεύετε ότι το θέατρο είναι στις καλές του μέρες;
Το «Φράνσις» επί της ουσίας είναι μία βαθύτατη κοινωνικοπολιτική παρέμβαση. Δε νομίζετε ότι στην παρούσα κατάσταση κρίσης που βιώνουμε έχει λόγο ύπαρξης, οτιδήποτε έχει να αποκαλύψει και να προτείνει;
Ποια είναι τα θεατρικά σας όνειρα;
Επικοινωνώντας με την πραγματικότητα, ως καλλιτέχνης νιώθω ότι πρέπει να υπηρετώ τις ανάγκες της, μένοντας συνεπής στις δικές μου.
Πείτε μου ένα απόσπασμα από το κείμενο του έργου που σας εκφράζει.
«Φράνσις»: «Ο Θεός έχει πεθάνει. Πιστεύεις πως θα σε γλιτώσει ένας πεθαμένος Θεός; Μπόομπ! Μπόομπ! Πού είσαι Μπόομπ; Πού κρύφτηκες; Μην τρέχεις έτσι, θα με πετάξεις κάτω. Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις πως θα ζήσεις ξανά Μπομπ; Ξέρεις ν’ αναστήθηκε ποτέ κανένας όμοιός σου; Ο Θεός έχει πεθάνει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια. Δεν μπορεί ν’ αναστήσει κανέναν. Κοίτα, κοίτα εδώ ψηλά. Εδώ που σου βάζω το κόκαλο. Όχι, το κόκαλο, τον καταγάλανο ουρανό κοίταξε. Τον καταγάλανο ουρανό. Γιατί δεν μπορείς να κοιτάξεις πέρα από το κόκαλο; Πιστεύεις κι εσύ σ’ έναν πεθαμένο Θεό που θα σ’ αναστήσει; Θα μείνεις αθάνατος. Όμως ποτέ σου δε θα καταφέρεις να κοιτάξεις ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, γιατί πάντα θα τον σκεπάζει ένα κόκαλο που θα στέκεται μπροστά σου».
Η παρουσίαση του βιβλίου σας έγινε στο μουσείο Μπενάκη, ποια είναι η αίσθησή σας από τη συνεργασία σας;
Σε μια χώρα που οι πολιτειακοί παράγοντες δείχνουν να έχουν θεωρήσει σχεδόν αυτονόητο ότι λόγω κρίσης ο πολιτισμός περισσεύει, το Μουσείο «Μπενάκη» ως θεσμικός πυλώνας, αθόρυβα και επί της ουσίας υπηρετεί και εντέλει αντιπροσωπεύει αυτό που είναι ο αληθινός πλούτος και παραγωγική μηχανή τούτου του τόπου. Εκπροσωπεί επάξια και με συνέπεια την αληθινή ταυτότητα και κληρονομιά ενός λαού που κατά παράδοση φώτιζε όλους τους υπόλοιπους. Με λίγα λόγια, είναι από τους λίγους εναπομείναντες παράγοντες στον τόπο μας για την προσφορά του οποίου, οφείλουμε να είμαστε περήφανοι! Και πόσο το έχουμε ανάγκη αυτό.
Τα προσεχή σας σχέδια;
Ετοιμάζω μία ταινία μεγάλου μήκους, προβλέπεται τα γυρίσματα να ξεκινήσουν φέτος το καλοκαίρι και αφορά σε μια ιστορία αληθινή μιας βεντέτας στη λακωνική Μάνη. Ο τίτλος της είναι «Έρωτας μικρός» και ελπίζουμε τα καλύτερα για τη συμμετοχή της σε διεθνή φεστιβάλ. Με μεγάλη χαρά είμαι σε θέση πια να υλοποιήσω ένα όνειρο που είχα χρόνια και αυτό είναι η ίδρυση ενός Μουσείου Παραμυθιού. Την Δευτέρα 18 Απριλίου και ώρα 11:00 πμ στο θέατρο «Παραμυθίας», θα γίνει παρουσίαση σε δημοσιογράφους και κοινό για τις δραστηριότητες και το σχεδιασμό του Μουσείου, όπου θα στεγάζεται σε τρία κτίρια.
